Destino

Foto de Graciele Gessner

Um Misto de Ações. (Graciele_Gessner)

Quantas vezes julgaram sem termos a certeza? Quantas vezes acusaram sem ter garantia de nada? Quantas vezes colocaram o nosso amor ou mesmo um relacionamento a prova? Quantas vezes sentiram ciúmes por coisas fantasiadas?

Fico pensando nas ações que tomamos e nas atitudes impensadas, e nada disto justifica a nossa maneira de atuar. E com este jeito de conduzir a nossa vida, colocamos tudo a perder. Com atitudes instintivas fazemos da nossa vida um inferno.

Através de um ciúme, por exemplo, imaginando coisas, colocamos o nosso amor ao aborrecimento de nossas fantasias psíquicas. Acabamos sempre declarando besteiras a quem amamos pelas ideias que inventamos. E com isto, vamos aos poucos, nos distanciando e o que era antes uma imaginação pode um dia virar realidade.

Às vezes fico refletindo em algumas ações que tomamos e com elas as consequências. Quantos problemas poderiam ser evitados, mas não pensamos desta forma. Deixamos sempre o nosso lado irracional nos governar.

Em nossos julgamentos ou em nossas acusações ferimos o caráter, e não damos muita importância aos sentimentos. No entanto, um dia teremos os seus frutos e seus efeitos colaterais. Tudo que desejamos, julgamos e proferimos, um dia há de colhermos.

Jamais julgue ou faça uma pessoa relembrar de situações que são páginas do passado. Ninguém está livre do pecado, porque infelizmente em algum momento cairemos na tentação. Responde-me se for capaz: jamais cobiçou ou invejou? Ou será que nunca traiu ou mentiu? Será que jamais julgou ou caluniou na vida? Lembre-se que as ações de hoje serão a bússola do nosso futuro.

As nossas ações têm uma força que espelha em nossas imaginações, capazes de mudar o rumo da vida. Tudo que reagimos ou pensamos negativamente pode acontecer, porque as ações cultivaram estes anseios.

Lamento pelas almas incapazes de ter um sentimento de bondade, de sentir inveja por ver a felicidade do próximo, ou mesmo mentir para tirar aproveito. Pense nisto tudo que acabou de ler e avalie as suas ações. As nossas ações estão ligadas ao nosso destino.

22.04.2008

Escrito por Graciele Gessner.

* Se copiar, favor divulgar a autoria. Obrigada!

Foto de carlos alberto soares

SAUDADE DE QUEM SE FOI

COMO É QUE EU PUDE DE DIZER PARA IR
E VOCÊ FOI ANDANDO SEM DESTINO POR AI?
NÃO PERGUNTOU SE EU ME ARREPENDERIA.

AGORA EU ANDO A TE PROCURAR,
PROCURO POR VOCÊ, AONDE QUER QUE EU VÁ.

É TUDO ESCURO SEM VOCÊ POR PERTO,
NÃO SEI SE É CERTO,
MAS NÃO CONSIGO MAIS OLHAR O TEMPO,
SEM SABER SE VOCÊ QUER VOLTAR.

COMO É QUE EU POSSO TENTAR SORRIR,
SE NÃO POSSO TER VOCÊ NO COLO PARA FAZER DORMIR?

COMO ERA BOM VER NOS SEUS OLHOS A ALEGRIA
E SABER QUE ERA TAMBÉM MINHA.

AINDA HÁ LEMBRANÇAS SUAS,
ONDE O CEÚ BEIJA O MAR,
NAQUELE BARCO ONDE A GENTE FOI SE AMAR.

É BOM SABER QUE UM DIA A GENTE FOI FELIZ
E AINDA HÁ MUITO CAMINHO PARA TRILHAR.

VÊ SE NÃO DEMORA MUITO PARA VOLTAR...
PORQUE NA VOLTA EU QUERO AINDA TE ABRAÇAR,
SENTIR DE NOVO TUDO QUE SENTIA.
NO BEIJO SEM PALAVRAS,
VOU TE PERGUNTAR,
COMO É QUE EU PUDE DE DIZER PARA IR.

NO MEU SORRISO VOCÊ VAI SENTIR,
COMO É BOM TE TER DE VOLTA,
COMO É BOM TE VER SORRIR.

Foto de carlos alberto soares

INFÂNCIA

BRINQUEDOS JOGADOS DE TODOS OS LADOS,
CARRINHOS ESPALHADOS POR TODA A AREIA,
A VELHA BOLA NOS PÉS, FAZENDO EMBAIXADA, DRIBLANDO CERTEIRO,
OS PÉS DESCALÇOS NO SOLO.
NO OLHAR VÃO OS SONHOS, NO ROSTO O SORRISO,

LÁ SE VAI O MENINO DA VILA, NOVAMENTE BRINCAR,
ENCONTRAR SEUS AMIGOS E NO FUTURO SONHAR.

CORRENDO NOS CAMPOS DE FUTEBOL, SE VENDO VESTIDO À CAMISA
AMARELA, A MESMA ETERNA, NUMERO DEZ, VESTIDA POR PELÉ.
ENCANTANDO COM GOLS, ABRAÇANDO MULHERES.

LÁ SE VAI O MENINO, NOVAMENTE À SONHAR.

A BELA INFÂNCIA DAS RUAS POBRES DA VILA, AOS POUCOS SE VAI,
O MENINO MUDOU, FOI PARA UMA CASA ONDE A RUA É BEM LARGA, COISA DE POBRE, MAS PARA QUEM MARAVA NA VILA É SIMPLESMENTE O ESPLENDOR.

JÁ FEZ NOVOS AMIGOS E NOVOS SONHOS ENCONTROU, MAS ESTÁ DEIXANDO DE SER MENINO, A SUA INFÂNCIA AO LONGE SE VAI.

O MENINO ESTÁ CRESCENDO, JÁ NÃO TEM TANTA CERTEZA DE PODER MUDAR O MUNDO, NÃO CONSEGUIU SER GÊNIO DA BOLA, AGORA SEGUE O MESMO DESTINO DE MUITOS OUTROS MENINOS, QUE COMO ELE VÃO CRESCENDO.

AGORA ELE VAI CONHECER NOVOS HORIZONTES, QUE SÓ UM HOMEM PODE VER.

QUE DEUS Ó ABENÇÕE, NO DESTINO QUE SEGUIR, POIS; SUA INFÂNCIA FOI BEM LINDA.

EU ESPERO VER NO SEU FUTURO DE HOMEM, O MESMO RISO DE MENINO, QUE SEMPRE, HAVIA NO SEU ROSTO.

Foto de Carmen Lúcia

Barco perdido...

Barco à deriva
cedendo à tentação
sem direção
na imensidão
da noite furtiva
atrás da cortina
ilusória
transitória
inglória
da ambição
maquiando o prata
ocultando o breu...
Mar dos hebreus
que não se abriu
ao que descreu ...
Caminho deserto
incerto
solidão
gerando ilusão
contraditória...
Vil trajetória
manchando a história...
Onde aportar?
Ancorar desatino?
Barco perdido
parco destino...
Melhor naufragar.

(Carmen Lúcia)

Foto de Edson Milton Ribeiro Paes

"POSSIBILIDADES"

“POSSIBILIDADES”

Enquanto alguns perdem tempo se lamentando...
Os vivos saem às ruas sorrindo...
O pior que acontece aos que ainda estão vivendo...
E o que morre dentro deles enquanto ainda estão vivos!!!

Vivemos porque estamos vivos...
Sonhamos porque ainda isso é possível...
Amamos porque somos eternos...
Viver é uma experiência incrível!!!

Enquanto caminhamos, tecemos nosso destino...
Aos que insistem em ficar parados...
Tenho um alerta, não pratiquem o desanimo...
Pois correm o sério risco de ficar sozinhos!!!

Quando o dia amanhece...
Renovam-se as esperanças...
Não há no mundo quem não reconheça...
Que somos “possibilidades” sejamos sempre crianças!!!

Foto de DeusaII

Sem medo

Sem medo avanço pela vida,
Como se a vida nunca passasse por mim...
Avanço por caminhos incertos,
Por sítios desconhecidos.
Sem medo, sinto o ar que me rodeia,
A força que em domina.
Minha alma já dorida,
Pelos dias que passam
Avança num sentido que não quero.
Falo com ela, mas ela já não me ouve.
Segue seu destino, sofrida, magoada.
Sem medo, descobri-te neste horizonte de vida,
E fiz-te meu amor, meu senhor.
Fiz-te meu príncipe encantado.
Sem medo, disse-te que te amava,
Por palavras doces e cheias de vida.
Minha alma, meu corpo, pertencem-te.
A magia domou nossas vidas,
E deixaram-nos neste estado que já não muda.
Sem medo,
Apaixonei-me por ti..
Mesmo sabendo que era um amor proibido,
Mesmo sabendo que não tinha teu coração....
Mesmo sabendo, que nosso destino não era o mesmo.
Sem medo, segui em frente,
Apesar de muitas vezes, querer voltar para trás.
Contrariei minha forças,
Dominei meus pesadelos,
Segurei minhas lágrimas.
E embora com peso no coração...
Segui em frente.
Sem medo,
Perdi-me no teu corpo,
Entreguei-te minha vida.
Sem medo...
Amei-te até o mundo terminar,
E tudo por fim, perder o brilho.

Foto de von buchman

Meu último poema e meu adeus...

Há dias ando triste,
decepcionado com minha vida e com você...
Estou quase sem sentimento.
Hoje, só existe um vazio no meu peito...
Você a cada dia vem me decepcionando...
Seus poemas que eram para mim,
hoje são para outro...

Hoje, fico mui triste, sofro , e como sofro,
a lembrar-me dos seus versos de amor,
que me fazias e me levavam ao nosso amar...

Talvez seja meu destino, o sofrer...
Talvez seja a minha sina...
Tudo que eu amo, toco,
ou gosto ...
Some...
Desaparece,
ou apodrece...
Nada floresce...
O amor vira desamor,
só há mágoa e a desilusão...
Um eterno sofrer...

Estou quase sem ilusão,
só na desilusão...
Pois você me enganou
e maltratou de novo o meu coração,
me fez de bobo da corte...
Me usou para satisfazer seus desejos
e caprichos...

Estou quase sem paciência,
Com tudo e todos...
Pois as mágoas tuas
invadem meu ser...
Estou quase sem esperança
pois você nunca realmente me amou...
Vejo agora que nunca fui nada para você...

Estou cansado...
deprimido e atirado ...
Cansei da vida!
Sempre esperando algo mais de você...
Acho que cansei da minha vida e de você ...

Hoje vivo num mundo sem cor
e sem vida ...
Sem valor...
Um labirinto de decepção, amarguras
e sem amor...
Vivo na dura mercê de te amar
e você nem para mim olha...

Acho que para você não passei de uma brincadeira
ou um tampa furo...
Algo descartável...
Sei que em cada poema meu, tentei passar
o que eu queria, sentia
e você nunca deu valor...
Por isto darei um tempo no meu compor...
Pois acho que poemas de amor para você ,
não sairão mais do meu coração....

Este meu coração está de luto...
Está mui magoado...
Triste e solitário...
E o solo do amor que era fértil
hoje não passa de um deserto sêco e árido...

Por isto :
Vou entrar no meu casulo
e me afastar de você e de todos ...
me recolherei ao meu canto ,
vou tentar me amar, antes de qualquer coisa,
pois vejo que em ti amar,
deixei de me amar...

Hoje me olho no espelho do meu corredor
e vejo uma imagem de um zumbi...
Aquele homem que era belo e um atleta,
deu lugar esta coisa que vagueia
e vegeta no dia a dia...

Desleixado...
Deprimido...
Sem brilho ...
Sem valor....
Sem nada mesmo,
Só um flagelo que foi enganado pelas armadilhas do amor...

Talvez este amor,
de sonhar,
de se realizar,
de se apaixonar,
de se iludir...
somente serviu para me magoar...
Porque sempre termino me apaixonando ...
Por quem não me merece
ou nem liga pra mim ...
Estou cansado....
Cansei de te amar...
cansei de viver assim.
Vou procurar viver para mim
talvez viver um narcisismo ...
Porque na minha vida só tenho dissabores com você...
Planto amor e colho desprezo
e desamor ao meu viver...

Vou me isolar ....
Vou me afastar de tudo e todos...
Tenho que aprender a me amar depois quem sabe,
um dia, queira voltar a amar...

Quando um dia te encontrei ..
Achei que tinha encontrado o amor...
olhei nos seus olhos e me encantei.
Me apaixonei ...
Gostei muito do que vi,
do teu exterior, e, do teu interior,
as coisas que procurava achei que tinha encontrado...
Que decepção foi só uma miragem...
Um conto de fadas que hoje na realidade dura
e crua não passa de um filme de terror...

Por isto paro hoje de escrever ....
Escrever para quem ...
Pra você nunca mais...
Nenhum poema de amor sairá mais de mim...
É melhor eu me afastar de todos...
Pois assim como estou para nada sirvo ...
E para ninguém vou prestar....

Até ontem meu poemas terminavam
com beijos e mimos...
Hoje termino este com um adeus...
Pois não quero nunca mais seu amor,
e nunca mais volto a escrever
poemas de amor,
para você ...

Von Buchman

Foto de Graciele Gessner

Rir Sem Limite. (Graciele_Gessner)

Rir da vida insana.
Rir do que já foi...
Rir do que já poderia ter sido.
Rir do que a vida nos presenteia.
Rir do sol a cada alvorecer.

Rir da alma desnuda.
Rir do que nos parece sem noção.
Rir da liberdade camuflada.
Rir do conteúdo sem inspiração.
Rir do que a imagem tenta transparecer.

Rir do que muitos se fazem de cegos.
Rir da hipocrisia dos infelizes.
Rir, apenas rir sem limite,
Com a satisfação da missão cumprida.
Rir dos que pensam que sabem.
Rir do controle que nos aprisiona.
Rir da vida que escolhemos.
Rir do destino que cultivamos.

Apenas a vontade louca de rir.
Rir ao amar, ou pelo menos tentar.
Rir pelo que você conquista.
Rir e vibrar por tudo insignificante.
Ria desta vida maluca!

21.04.2008

Escrito por Graciele Gessner.

* Se copiar, favor divulgar a autoria. Obrigada!

Foto de Miqueias Costa

Há pouco tempo...

HÁ POUCO TEMPO

Há pouco tempo me interessei por alguém.
Pouco mesmo é o que sei sobre esse alguém.
Alguém de cabelos lisos e belos,
igual um pássaro a voar, leve e sutil.
Com a força do vento iguala-se perfeitamente a ondas do mar
seguindo um balançar sincronizado
como se tudo fosse ensaiado,
mas não...
é apenas a natureza
realçando a sua beleza.
Há pouco tempo me interessei por alguém.
Pouco mesmo é o que sei sobre esse alguém.
Alguém de sorriso simpático.
Primeiramente achei fantástico!
Sua personalidade, única e misteriosa,
ao sorrir, demonstra uma imensa educação
fazendo-me imaginar como é o seu coração.
Falar desse alguém
não é dizer o que se sabe
e sim o que se sente.
À distância para eu vê-la
não ultrapassam 250 metros,
mas essa mesma distância na realidade formal
equivale a quilômetros...
É como se eu caminhasse todo o dia a mesma distância
e no anoitecer estivesse parado no mesmo lugar.
É como se houvesse uma barreira invisível.
Uma barreira denominada, por mim, destino.
O destino é o que nos transforma
o que nos completa
o que nos deixa acreditar
o que nos faz pensar nos sonhos
nos momentos
na realidade
e na vida.
Há pouco tempo me interessei por alguém.
Pouco mesmo é o que sei sobre esse alguém.
Olhar forte, mas tímido...
Lindo e inesquecível,
verdadeiro,
parece não mentir.
Seguro ao transmitir
o que sente,
mesmo que de repente
as estrelas apareçam
e a esqueçam...
Jamais se intimidará
porque o brilho do seu olhar
sempre... sempre existirá.
Há pouco tempo me interessei por alguém.
Pouco mesmo é o que sei sobre esse alguém.
Alguém sobre o qual faço perguntas,
mas das respostas pouco sei.
O que não sei mesmo
É se um dia saberei...
Esperarei...
O mistério que envolve
O silêncio que devora
A vontade que anseia
O momento que demora
A oportunidade que veleja
O Sol que aquece
O luar, cedo ou tarde, aparece.
Tudo que espero
no instante incerto
na dependência de um ser,
esse você...
no aguardo fico,
sempre a querer te conhecer.

Foto de Dirceu Marcelino

GLAMOUR - Vídeo-poema com poesias de LU LENA e DIRCEU MARCELINO

TE BUSCO!

Sinto em mim o lúmen do desejo que resplandece
na noite escura, em lampejos frementes que
em meu corpo acende o calor da emoção e ardor

Lanço vôo no infinito e teu nome eu grito
fecho os olhos e me sinto levitar procurando
tua boca, tateando em descargas elétricas com
meus dedos que faíscam com meu toque teu corpo
nu em minha mão...

Meu corpo arde em brasas de fogo em explosão
teu gemido difuso contrapõe no silêncio de meu
sussurro confuso...

Em passos aflitos nessa divagação caminhamos ao
léu apenas com alma livre solta do corpo e coberta
sigo com um véu simulando uma dança sensual pra ti
em nuvens no céu...

E nesse devaneio me detenho e sinto a ardência em
meus olhos que ficam embaçados pela névoa do meu esvanecer
que travam uma batalha incansável em mante-los abertos
em lágrimas espremidas de dor com medo de te perder...

Confusos seguimos sem bússolas, sem rumo e sem âncoras
cada qual em seu destino, buscando sem lógica uma explicação
plausível para esse desatino...

Em silêncio ao sabor do vento consumimo-nos desse sentimento em chamas...
que grita, esbraveja e proclama, nesse turbilhão de palavras que
insistem em sair, mas ficam presas estão lacradas em mim e em ti...

Tão desejadas e tão desordenadas queimando em nós como lavas
de um vulcão que consome em fogo o meu e o teu coração...

Devastando em nós a insensatez desenfreada dessa paixão...
queremos atracar num porto seguro, não temos passado, presente
e nem futuro...

Só quem dirá é o tempo, enquanto isso eu te busco em pensamento
agora e nesse momento...

Lu Lena

MIRAGEM IV - GLAMOUR

Imagino-a em sonhos como meu amor
Vejo-te à luz do luar só e a divagar
Sinto-te no ar e no aroma da flor
No vento que nos faz tanto suspirar.

Sinto o que escreves com o destemor
Mulher apaixonada a querer amar,
Fêmea voluptuosa cheia de glamour
Poetisa das letras sempre a declamar

Belos versos e também embriagador
Alucinantes que nos faz delirar
E sentir mesmo que em sonhos calor

Abrasador dos teus olhos que a brilhar
Aquece-nos com a luz de um refletor
Poderoso desta noite de luar

Dirceu

Páginas

Subscrever Destino

anadolu yakası escort

bursa escort görükle escort bayan

bursa escort görükle escort

güvenilir bahis siteleri canlı bahis siteleri kaçak iddaa siteleri kaçak iddaa kaçak bahis siteleri perabet

görükle escort bursa eskort bayanlar bursa eskort bursa vip escort bursa elit escort escort vip escort alanya escort bayan antalya escort bayan bodrum escort

alanya transfer
alanya transfer
bursa kanalizasyon açma