Tempo

Foto de onil

PAI AMADO

SONHEI COM O REGRESSO
DE QUEM TANTO AMEI NA VIDA
POR QUEM A DEUS EU PEÇO
EM MINHA ORAÇÃO SENTIDA

NUM SONHO SIMPLES SONHADO
EU CONSEGUI RECORDAR
ESSE ROSTO TÃO AMADO
COM SEUS OLHOS A BRILHAR

NO MEIO DA MULTIDÃO
EU DESCOBRI ESSE ROSTO
BATEU FORTE MEU CORAÇÃO
POR REVER QUEM DE MEU GOSTO

O SEU GEITO DE FALAR
DE SAUDADES ME ENCHE O PEITO
SUA FORMA DE ABRAÇAR
NOS MEUS BRAÇOS EU ACEITO

SEU ANDAR INCONFUNDIVEL
BRAÇOS FORTES VIGOROSOS
DEIXAM MEU PEITO SENSIVEL
DOS SEUS GESTOS TÃO SAUDOSOS

MINHA MÃE TRISTE E OLHANDO
NEM QUERENDO ACREDITAR
NO SEU ESPOSO LHE ACENANDO
COM SEUS OLHOS A CHORAR

MAS MEU SONHO SE FINDOU
FICA APENAS A ILUSÃO
MEU PAI JÁ SE EMBRENHOU
NO MEIO DA MULTIDÃO

ACORDEI DESTE MEU SONHO
E RECORDO SUA FEIÇÃO
ESSE SEU OLHAR RISONHO
QUE OCUPOU MEU CORAÇÃO

PELA DADIVA DA VIDA
AGRADEÇO ETERNAMENTE
NÃO ESQUEÇO SUA PARTIDA
DESTA VIDA FACILMENTE

BRAÇOS FORTES VIGOROSOS
NO PEITO JÁ DESCANSAVAM
TANTAS FLORES, CRAVOS CHEIROSOS
DAQUELES QUE O AMAVAM

LEMBRAREI POR TODO O TEMPO
SEU OLHAR AINDA COM VIDA
NÃO O ESQUEÇO UM MOMENTO
NUMA PRECE A DEUS ERGUIDA

NEM NOS VERSOS SEM IGUAL
DESTE POEMA SAGRADO
INSPIRAÇÃO CELESTIAL
QUE ME FEZ ESCREVER O FADO

FEZ-ME VER COM ESPERANÇA
ATRAVÉZ DE UM RESPLENDOR
UM ENSINO DE CRIANÇA
DE UM PAI QUE ME DEU AMOR

NO LIVRO DE MEUS POEMAS
UM ESPAÇO SERÁ SAGRADO
O SEU NOME ESCRITO APENAS
“BERNARDINO PAI AMADO”.

21.05.91
ONIL

Foto de onil

SONHO DE MENINO

O SONHO QUE EU TIVE COM ESPERANÇA
FOI SER FADISTA E VIVER PARA CANTAR
ESCREVER MEU FADO UM DESEJO DE CRIANÇA
QUE TANTAS VEZES OCUPOU O MEU SONHAR

NA MINHA MENTE DE CRIANÇA IMPULSIVA
O SOM VIBRANTE DA GUITARRA SE INSTALAVA
ESSE GEMIDO DELIRANTE QUE CATIVA
E FÊZ MAIS FORTE O DESEJO QUE SONHAVA

NÃO VOU ESQUECER ESSE TEMPO DE PETIZ
EM QUE O AMOR JÁ ESCREVIA A RECORDAR
LEMBRANÇAS DESSA INFANCIA TÃO FELIZ
QUE ESCREVO AGORA NESTE FADO PARA CANTAR

O SONHO QUE É TÃO LINDO E INFINITO
PODER ESCREVER E CANTAR SÓ O MEU FADO
OUVIR GUITARRAS COM TRINAR TÃO AFLITO
É ESTE O SONHO NO MEU PEITO BEM GUARDADO

O PEDIDO NA MINHA PRECE AOS CÉUS
QUE DEUS NÃO ME TIRE ESTAS PAIXÕES
PODER PASSAR Á REALIDADE OS SONHOS MEUS
CONTAR A VIDA EM POEMAS E CANÇÕES

E SEMPRE DESSE MEU SONHAR DIVINO
QUE PASSE Á REALIDADE O QUE É SONHADO
VIVER ENTÃO ESSE SONHO DE MENINO
EM QUE UMA NOITE DESEJEI CANTAR MEU FADO

14.9.90
ONIL

Foto de BIENVENUTI

NOVO DIA!!

*
*
*
O amanhecer começa inebriante...
os pardais se algazarram no frescor matinal,
Cheiro de vida pairando no ar...
pessoas seguindo seus destinos..
pensamentos ainda a despertar...
Mas, alguem, surge, causando desatinos...
Sua presença, causa grande frisson...
pensamentos se alvoroçam,
sonhos, desejos, despertam um a um...
A natureza e o tempo parecem congelar...
para que sua beleza, possam contemplar...
dentre muitas, fostes agraciada,
com beleza rara, digna de admirar...
E todos vão seguindo,
e em suas mentes a imagem...
que não cessa de passar,
o anjo lindo, distribuindo sorrisos,
Que sómente amanhã, novamente irá voltar...

Foto de onil

PAISAGEM ETERNA

É NISTO QUE ME INSPIRO
É AQUI QUE RESPIRO
O AR DA SABEDORIA
NA GIESTA BRAVA NASCIDA
NA CARQUEJA FLORIDA
EM TUDO EXISTE POESIA

NO VENTO SUSSURRANDO
PELOS PINHEIROS PASSANDO
É MUSICA NO MEU OUVIDO
AQUI É REAL A NATUREZA
EXISTE REALMENTE BELEZA
AQUI A VIDA FAZ SENTIDO

NESTA ENCOSTA FRONDOSA
EM FRENTE BELA E MAGESTOSA
A SERRA DA ESTRELA EXISTE
AQUI É SAUDAVEL A VIDA
NÃO HÁ TRISTEZA SENTIDA
NEM SEQUER A ALMA É TRISTE

AQUI SINTO A LIBERDADE
MAS DE OUTRO TEMPO A SAUDADE
NO MEU PEITO SE VEM PÔR
ESTA PAISAGEM DIZ-ME MUITO
E NO MEU CORAÇÃO JUNTO
POR ELA EU SINTO AMOR

OLHO EM REDOR VEJO VERDE
ISSO MATA MINHA SEDE
DE INSPIRAÇÃO POR ESCREVER
REALMENTE É VERDADEIRA
A NATUREZA Á NOSSA BEIRA
A SAUDADE FAZ ESQUECER

VEJO AO LONGE VISEU
E TERRAS ONDE VIRIATO VIVEU
ONDE SE TORNOU IMORTAL
CADA POVOAÇÃO É CERCADA
POR MATA DE PINHEIROS FECHADA
FORMANDO A BELEZA NATURAL

MAIS FORTE UIVA O VENTO
TORNANDO FRESCO O TEMPO
ABANANDO OS CARVALHOS
É QUENTE DURANTE O DIA
AO LONGE A NÉVOA IRRADIA
E Á NOITE SE FORMAM ORVALHOS

Á MILHO QUE SE VÊ SEMEADO
COM BANDEIRAS ESPIGADO
EM TERRA FARTA E MACIA
EXISTEM BONS CASTANHEIROS
FAZENDO GRANDES SOMBREIROS
QUE DO CALOR NOS ALIVIA

OLHO E VEJO OS CABEÇOS
QUE PARECEM ADEREÇOS
DE UMA PAISAGEM ENCANTADA
AS GIESTAS BRAVAS NASCEM
NA PRIMAVERA FLORESCEM
COMO UMA TELA PINTADA

É AQUI QUE ME SINTO BEM
QUE A INSPIRAÇÃO ME VEM
E ME CONSIGO EXPRIMIR
ESTA É A MINHA TERRA AMADA
QUE A ALMA ME DEIXA INSPIRADA
E O CORAÇÃO ME FAZ SORRIR.

31/08/09
ONIL

Foto de onil

AMAR POESIA

AMAR A POESIA É UM SENTIMENTO
QUE ÁS PALAVRAS ME DEIXA PRESO
É COMO UM FOGO SEMPRE ACESO
QUE VIVE NO MEU PENSAMENTO

AMAR POESIA É SIMPLESMENTE SENTIR
DE CADA FRASE O SEU CONTEUDO
E AO MESMO TEMPO GRITAR AO MUNDO
O AMOR OU A RAIVA QUE NOS ESTÁ A FERIR

AMAR POESIA TEM SIGNIFICADO
É ESCREVER SENTIMENTO INVULGAR
NAS RIMAS DE UM POEMA SAGRADO

AMAR POESIA É SABER SENTIR
UM POEMA COM A ALMA A CHORAR
SEM O CHORO TER RAZÃO DE EXISTIR.

10/07/09
ONIL

Foto de onil

GRITO NA POESIA

ÁS VEZES NÃO SEI QUE ESCREVER
NÃO TENHO UM MOTIVO SEQUER
QUE UM POUCO ME VENHA INSPIRAR
MAS BUSCO FUNDO NO PENSAMENTO
UMA LUZ SE ACENDE UM MOMENTO
E SINTO A INSPIRAÇÃO A CHEGAR

ESTA É A BELEZA DA POESIA
BASTA HAVER PAZ E ALEGRIA
É FARTA A NOSSA IMAGINAÇÃO
VEM AO PENSAMENTO NUM VERSO
COISAS BANAIS DO UNIVERSO
OUTRAS ESTÃO NO NOSSO CORAÇÃO

ALGUMAS ESTÃO NA NATUREZA
E FAZ-NOS ESCREVER SOBRE A BELEZA
QUE TEMOS O PRAZER DE CONTEMPLAR
PAISAGENS DE ENCANTO QUE BELAS
COMO É BOM EM VERSOS ESCREVELAS
É ASSIM QUE ME CONSIGO INSPIRAR

É BOM TER MOTIVO PARA ESCREVER
PARA A MENTE OCUPAR E ENTRETER
E EXCLUIR PENSAMENTOS VORAZES
ESCREVENDO TRABALHA O PENSAMENTO
E ASSIM POR BREVE MOMENTO
DESCANSAR A ALMA SOMOS CAPAZES

VAI O TEMPO ASSIM PASSANDO
AS PALAVRAS EU VOU RIMANDO
PONHO DE PARTE QUALQUER DILEMA
E EM PALAVRAS NO PAPEL ESCRITO
ECOA DA MINHA ALMA O GRITO
NOS VERSOS DE UM SIMPLES POEMA

ESTA É A RAIVA E FORÇA DA PALAVRA
QUE NA NOSSA ALMA NÃO FICA ESCRAVA
POIS SAI NA ESCRITA SEM PRECONCEITO
ÁS VEZES NÃO SEI QUE ESCREVER
MAS SEM UMA PALAVRA EU DIZER
GRITO A MÁGOA QUE VAI NO MEU PEITO

25/06/09
ONIL

Foto de Marcelle leite amorim

Verdade

É impossível não lembrar de você a todo instante.
Você está morando no meu coração de agora em diante.
Sou sua eterna amante.
Não te esquecerei mesmo distante.
Meu amor por você vale mais que diamante.
Te amo bastante.
Ninguém no mundo pode acabar com esse amor tão brilhante.
Me deixa feliz e ao mesmo tempo triste.
Mas mesmo assim, vibrante.
Isso é tão forte e alucinante.
Seu olhar, sua boca me deixam radiante!

Foto de Fernanda Queiroz

Pedaços de infância

Lembranças que trás ainda mais recordação, deixando um soluço em nossos corações.

Lembranças de minhas chupetas, eram tantas, todas coloridas.
Não me bastava uma para sugar, sempre carregava mais duas, três, nas mãos, talvez para que elas não sentissem saudades de mim, ou eu em minha infinita insegurança já persistia que era chegado o momento delas partirem.

Meu pai me aconselhou a planta-las junto aos pés de rosas no jardim, por onde nasceriam lindos pés de chupetas coloridas, que seria sempre ornamentação.
Mas, nem mesmo a visão de um lindo e colorido pé de chupetas, venceram a imposição de vê-las soterradas, coibidas da liberdade.

Pensei no lago, poderiam ser mais que ornamento, poderia servir aos peixinhos, nas cores em profusão, mesmo sem ser alimentação, primaria pela diversão.
Já com cinco anos, em um domingo depois da missa, com a coração tão apertadas quanto, estava todas elas embrulhadas no meu pequenino lenço que revestia meus cabelos do sol forte do verão, sentamos no barco, papai e eu e fomos até o centro do lago, onde deveria se concentrar a maior parte da família aquática, que muitas vezes em tuas brincadeiras familiar, ultrapassavam a margem, como se este fosse exatamente o palco da festa.

Ainda posso sentir minhas mãos tateando a matéria plástica, companheira e amiga de todos os dias, que para provar que existia, deixaram minha fileira de "dentinhos, arrebitadinhos".

Razão óbvia pela qual gominhas coloridas enfeitaram minha adolescência de uma forma muito diferente, onde fios de metal era a mordaça que impunha restrição e decorava o riso, como uma cerca eletrificada, sem a placa “Perigo”.

O sol forte impôs urgência, e por mais que eu pensasse que elas ficariam bem, não conseguia imaginar como eu ficaria sem elas.

A voz terna e suave de papai, que sempre me inspirava confiança e bondade, como um afago nas mãos, preencheu minha mente, onde a coragem habitou e minhas mãos pequeninas, tremulas, deixaram que elas escorregassem, a caminho de teu novo lar.

Eram tantas... de todas as cores, eu gostava de segura-las as mãos alem de poder sentir teu paladar, era como se sempre poderia ter mais e mais ás mãos, sem medos ou receios de um dia não encontra-las.

Papai quieto assistia meu marasmo em deposita-las na água de cor amarelada pelas chuvas do verão.

Despejadas na saia rodada de meu vestido, elas pareciam quietas demais, como se estivessem imaginando qual seria a próxima e a próxima e a próxima, e eu indecisa tentava ser justa, depositando primeiro as mais gasta, que já havia passado mais tempo comigo, mesmo que isto não me trouxesse conforto algum, eram as minhas chupetas, minhas fiéis escudeiras dos tantos momentos que partilhamos, das tantas noites de tempestade, onde o vento açoitava fortes as árvores, os trovões ecoavam ensurdecedores, quando a casa toda dormia, e eu as tinha como companhia.

Pude sentir papai colocar teu grande chapéu de couro sobre minha cabeça para me protegendo sol forte, ficava olhando o remo, como se cada detalhe fosse de suprema importância, mas nós dois sabíamos que ele esperava pacientemente que se cumprisse à decisão gigante, que tua Pekena, (como ele me chamava carinhosamente) e grande garota.

Mesmo que fosse difícil e demorado, ele sabia que eu cumpriria com minha palavra, em deixar definitivamente as chupetas que me acompanharam por cinco felizes anos.
Por onde eu as deixava elas continuavam flutuantes, na sequência da trajetória leve do barco, se distanciavam um pouco, mas não o suficiente para eu perdê-las de vista.
Só me restava entre os dedinhos suados, a amarelinha de florzinha lilás, não era a mais recente, mas sem duvida alguma minha preferida, aquela que eu sempre achava primeiro quando todas outras pareciam estar brincando de pique - esconde.

Deixei que minha mão a acompanhasse, senti a água fresca e turva que em contraste ao sol forte parecia um bálsamo em repouso, senti que ela se desprendia de meus dedos e como as outras, ganhava dimensão no espaço que nos separava.
O remo acentuava a uniformes e fortes gestos de encontro às águas, e como pontinhos coloridos elas foram se perdendo na visão, sem que eu pudesse ter certeza que ela faria do fundo do lago, junto a milhões de peixinhos coloridos tua nova residência.

Sabia que papai me observava atentamente, casa gesto, cada movimento, eu não iria chorar, eu sempre queria ser forte como o papai, como aqueles braços que agora me levantava e depositava em teu colo, trazendo minhas mãozinhas para se juntar ás tuas em volta do remo, onde teu rosto bem barbeado e bonito acariciava meus cabelos que impregnados de gotículas de suor grudava na face, debaixo daquele chapéu enorme.

Foi assim que chegamos na trilha que nos daria acesso mais fácil para retornar para casa, sem ter que percorrer mais meio milha até o embarcadouro da fazenda.
Muito tempo se passou, eu voltei muitas e muitas vezes pela beira do rio, ou simplesmente me assustava e voltava completamente ao deparar com algo colorido boiando nas águas daquela nascente tão amada, por onde passei minha infância.

Nunca chorei, foi um momento de uma difícil decisão, e por mais que eu tentasse mudar, era o único caminho a seguir, aprendi isto com meu pai, metas identificadas, metas tomadas, mesmo que pudesse doer, sempre seria melhor ser coerente e persistente, adiar só nos levaria a prolongar decisões que poderia com o passar do tempo, nos machucar ainda mais.

Também nunca tocamos no assunto, daquela manhã de sol forte, onde a amizade e coragem prevaleceram, nasceu uma frase... uma frase que me acompanhou por toda minha adolescência, que era uma forma delicada de papai perguntar se eu estava triste, uma frase que mais forte que os trovões em noites de tempestade, desliza suava pelos meus ouvidos em um som forte de uma voz que carinhosamente dava conotação a uma indagação... sempre que eu chegava de cabeça baixa, sandálias pelas mãos e calça arregaçada á altura do joelho... Procurando pelas chupetas, Pekena?

Fernanda Queiroz
Direitos Autorais Resernados

Foto de onil

É ASSIM A MINHA TERRA

VOLTEI A PASSEAR NESTAS TERRAS
VI FLORES LINDAS NAS SERRAS
E DE SAUDADES ME ENCHI
LEMBREI TEMPOS DA MOCIDADE
EM QUE ASPIREI A LIBERDADE
NESTA ALCOFRA ONDE NASCI

VI CARQUEJA E O SEU DOIRADO
CÔR QUE NASCE EM QUALQUER LADO
É DA SERRA INFINDA BELEZA
OUTRAS CORES HÁ PELOS MONTES
ÁGUA FRESCA CORRE NAS FONTES
ASSIM É BELA A NATUREZA

JÁ VI NOS CÉUS A ÁGUIA VOANDO
NOS MONTES O MELRO CANTANDO
ESTA PAISAGEM ME ESPANTA
É COMO UMA CONCHA ESTA TERRA
Á VOLTA TEM LINDA SERRA
COM FLORA QUE ME ENCANTA

A ÁGUA NO RIO CORRENDO
ESPUMA BRANCA VAI FORMANDO
LEMBRANDO UM RENDILHADO
NO RIO DA BOUÇA SAUDOSO
FOI TEMPO MARAVILHOSO
QUE FICA NA MENTE GRAVADO

LEMBRO TEMPOS DE INFANCIA
NÃO ERA LONGE A DISTANCIA
DA MINHA ALDEIA AOS TAPADOS
NO RIO A ÁGUA PURA DESLIZAVA
A SEDE SAUDAVEL SACIAVA
RECORDAÇÃO DE TEMPOS PASSADOS

DO CIMO DO CABEÇO CARMOL
VI O ESPLENDOROSO PÔR-DO-SOL
Á SUA BELEZA FIQUEI PREGADO
JÁ CORRI TERRAS DO MEU PAIS
MAS SÓ AQUI ME SINTO FELIZ
NÃO QUERO VIVER NOUTRO LADO

QUERO SENTIR O AR NO ROSTO
SUAR COM O CALOR DE AGOSTO
PORQUE ISSO ME DÁ PRAZER
A MINHA ALDEIA É TÃO LINDA
ESSA BELEZA NÃO FINDA
NINGUÉM DELA VAI ESQUECER

LEMBRO-A EM POEMAS ESCRITOS
FALO DE SITIOS BONITOS
QUE DÃO GOSTO EM VISITAR
A MINHA ALDEIA É CERCADA
POR CARQUEJA AMARELADA
NA SERRA QUE A ESTÁ A RODEAR

NA PRIMAVERA SEUS PRADOS
POR VERDURA ORNAMENTADOS
FAZEM-NA SEDUTORA E LINDA
A QUEM POR AQUI PASSAR
ESTA BELEZA VAI AGRADAR
E A SUA VISITA NÃO FINDA

CADA ESTREITA CALÇADA
DÁ UMA HISTÓRIA CONTADA
DO POVO QUE NELA VIVEU
PORQUE AQUI NASCERAM E AMARAM
NAS TERRAS DURO TRABALHARAM
MAS ALGUÉM NUNCA OS ESQUECEU

SOU POETA E TENHO AMOR
Á MINHA ALDEIA E DOU VALOR
A TODOS QUE AQUI NASCERAM
QUEM FICOU TEVE A CORAGEM
E ESTA É A MINHA HOMENAGEM
AOS QUE NA NOGUEIRA VENCERAM

MAS A TODOS EM GERAL
QUE DAQUI SÃO NATURAL
ESTE POEMA DEDICO
EU POR MIM SONHO VOLTAR
E PODER SEMPRE VISITAR
NOGUEIRA E A VILA-DO-PICO

26/05/09
ONIL

Foto de Fernanda Queiroz

Dia de Hoje

Dia de acordar
de ver meu rosto sem ver o teu,
a penumbra não mais oculta o presente,
não mais aquece meu corpo,
não mais é meu alimento.
Olhar para meu corpo sem sentir o teu
onde libera pensamentos,
que por momentos foi uma paixão
sem ser razão, sem ter noção,
da realidade que espera
da solidão que impera.
Dia de acordar,
sem ter que viver a vida,
sem aquecer a ferida,
sem clamar por amor,
mesmo que isto traga a dor.
Sem querer em teus braços
esquecer o cansaço
sem pensar que a mente
faz brotar contundente
o direito de ser, de ter,
sem enganar a gente,
sem sufocar brutalmente
como um tufão esmagador,
sentimentos apenas querido,
tempo jamais existido.
Dia de hoje,
dia que faz sentido,
não há vencedor nem vencido
não há nada a esperar.
A imagem não reflete nada,
das pupilas mudas e caladas
apenas o vazio vaga
apenas eu e mais nada

Fernanda Queiroz
Direitos Autorais Reservados

Páginas

Subscrever Tempo

anadolu yakası escort

bursa escort görükle escort bayan

bursa escort görükle escort

güvenilir bahis siteleri canlı bahis siteleri kaçak iddaa siteleri kaçak iddaa kaçak bahis siteleri perabet

görükle escort bursa eskort bayanlar bursa eskort bursa vip escort bursa elit escort escort vip escort alanya escort bayan antalya escort bayan bodrum escort

alanya transfer
alanya transfer
bursa kanalizasyon açma