Repente

Foto de Inês Santos

Pequenos gestos...

Pequenos gestos

Estou a dormir profundamente…
De repente o telefone tocou!
E tristemente…
Um bom sonho acabou…

O tempo pouco passou…
E ao amanhecer…
Beber café vou…
Encanto-me com o brilhar…
Do sol radiante a encantar..
Este momento não vou perder…

Chega a hora de almoçar…
A família esta em reunião…
De certo vou adorar…
Quem mais amo em união…

Recordo-me de um ente…
Esta a suar de tanto lavrar…
Numa tarde dolorosa e quente…
Cansado ,chega de trabalhar…

Anoitece, custa adormecer…
Nos gestos pequenos reflicto…
Sinto-me a entorpecer…
Não houve confusão, nem conflicto…
Mas tudo isto deu-me a aperceber…
Que gestos pequenos, loucos…
Fazem-me feliz…
São meramente poucos…
Porque ainda sou uma aprendiz…

Foto de NiKKo

Voltei a amar

Quando você entrou em minha vida eu remocei
a alegria preencheu meu coração e me fez cantar.
Pulsando dentro do meu peito havia tanta esperança
que todos podiam ver minha felicidade, no brilho do meu olhar.

Durante o período que fiquei contigo,
meus versos nasceram fáceis e se transformaram em poesia.
Assim todos que me cercavam viam como eu estava
e percebiam que meu ser, era só alegria.

Mas de repente tudo se modificou entre nós
e a felicidade virou areia a escoar entre os meus dedos.
A minha voz calou-se presa na garganta
o meu olhar se turvou sob a angustia de meus medos.

Quando você me disse adeus eu sofri.
Meu coração parecia que iria parar de bater.
As lágrimas escorreram soltas pelo meu rosto,
minha poesia se calou e eu não conseguia mais escrever.

E o tempo foi passando sem pressa alguma,
marcando minha alma como fel por causa de tanta dor.
Mas dentro de mim mesma foi renascendo a certeza
de quem um dia eu poderia viver de novo, outro amor.

E isso aconteceu quando eu menos esperava
pois a vida me ofereceu nova oportunidade,
ao deixar me frente a frente com um sorriso tão meigo
que me fez entender que eu posso ter de novo, felicidade.

Por isso hoje já não lamento seu adeus.
Compreendo que contigo vivi o que tinha que ser.
Hoje eu não canto sua ausência em minha vida,
hoje eu já tenho nova razão para poesias escrever.

Foto de Carlos Donizeti

Carta para mim mesmo.

Carta para mim mesmo.

Meu amigo, Carlos Donizeti, espero que esta carta possa encontrá-lo gozando das mais perfeitas bênçãos, embora a mim não possa dizer o mesmo. Como sentimos a falta da tua presença e das tuas falas, não deste homem culto e formado, mas daquela criança, aquele moço companheiro que não saia aqui desta casa. Às vezes quando penso em ti, tuas palavras de conforto para os jovens necessitados, os cantos de meus olhos lagrimejam, merda de vida... Não sei o que aconteceu que de repente tu olhaste para o céu, como me disse que ouviu: O que eu faço aqui. Isso foi o suficiente para que num dado momento seus olhos faiscassem, e tu não ouvisse mais nenhuma pessoa, e partiste. No inicio procuramos ser fortes, mais aos poucos fomos aos pouco rendendo as fraquezas e por fim surgiram as lágrimas. Teus amigos mais estimados não suportaram tua partida e foram, somente alguns poucos ainda moribundam esperanças de tua volta. Não sei onde estás realmente se és feliz, talvez esquecesse quantas vezes nós e uns grupos de meninas aos finais de semana iam numa pequena lagoa aqui bem pertinho, só bastava uma garrafa de licor para sermos felizes, talvez se esquecesse das noites enluaradas, dos bailinhos nas casas de nossos amigos e das pescarias. Meu amigo quando os pés de laranjas brotam em flores isso aqui parece um paraíso, vem as mais lindas borboletas a beijar em flor em flor, sei que talvez nem se importe mais. Às vezes passos na casa de seus pais, que mesmos cansados ainda sentam na varanda da casa, sua mãe e teu pai já de cabelos bem branquinhos como dois anjinhos colados não te esqueceram. Às vezes nos anoiteceres de natal e véspera de ano novo me reúno com tua família, e sinto que falta faz tua presença.

Foto de Maria Goreti

“NÃO APRESSE O RIO”

‘Não apresse o rio’.
Ele tem seu tempo e espaço próprios.
Ele tem suas curvas, seus obstáculos,
Mas não se detém.
Sabe perfeitamente para onde vai.
Ora calmo, ora bravio,
Ele segue seu curso,
Firme! Determinado!
De repente ele se assusta:
É o mar, gigantesco que quer devorá-lo.
Mas ele é um guerreiro e luta,
Ferozmente!
No momento oportuno,
Quando o mar se cansa e recua,
Ele lança suas águas no oceano,
Com toda tranqüilidade!
Aí o ciclo recomeça
E ele pode seguir em paz,
Até uma nova pororoca.
Assim como a vida
Ele continua seu curso:
Muito além da eternidade!

©Maria Goreti Rocha
Vila Velha/ES - 18/09/02

Foto de CarmenCecilia

FOTOGRAFIA

FOTOGRAFIA

FILMEI VOCÊ NA MEMÓRIA...
DEI UM CLOSE NO CORAÇÃO...
E ME VI SEM AÇÃO...
A CADA REVELAÇÃO...

TANTA COR...
E CADA VEZ MAIS AMOR...
TANTO BRILHO.
E MAIS NITIDEZ AINDA...
NA SUA IMAGEM REFLETIDA...

TANTA LUZ...
NO MOVIMENTO QUE ME SEDUZ...
EM CADA CONTORNO TEU...
SOU SEU...

E NESSES MATIZES TODOS...
CADA MOMENTO REGISTRADO...
VOU MINGUANDO...
ÀS VEZES RINDO... OUTRAS CHORANDO...
POIS A EMOÇÃO VAI ME TOMANDO...

FICO INDO E VINDO...
DO PASSADO PARA O PRESENTE...
NO QUARTO ESCURO EM QUE ESTÁS AUSENTE...
MAIS UMA FOTOGRAFIA DE REPENTE...

MESCLANDO LUGARES.
INSTANTES DE FELICIDADE ÍMPAR...
O SONHO, O SORRISO,
O DEVANEIO, O DESEJO...
E É ASSIM QUE AGORA TE VEJO...

AH !!! ANTES QUE ME ESQUEÇA...
EMBORA ESTEJA TUDO NA LEMBRANÇA...
TODOS OS NUANCES...
TODO ENLAÇE...
SOPRO-TE MAIS UM BEIJO QUERENDO QUE UMA VEZ MAIS ME ABRAÇE!

CARMENCECILIA

Foto de Inês Santos

Perdi o meu bem-querer....

Perdi o meu Bem-querer…

Perdi o meu bem-querer…
Procuro-o na amálgama de flores…
Mas, não o consigo ver…
Deambulei, no jardim dos horrores…
E com efeito, em busca, parti!
Onde perguntei, clamei, gritei por ti!

Pelas ervas daninhas passei…
Onde magoada e caída fiquei…
De repente vi uma rosa cintilante!
Que visão alucinante!
Abeirei-me, debrucei-me!
Eis que quis, e aproximei-me…

Abruptamente, senti um defeito de conforto…
Tal, rosa brilhante, ofuscou o meu olhar…
De momento, não conseguia pensar…
Rosa, coberta de espinhos sofucantes!
Envenenou-me e ali ficou corpo morto!
Elevou-se a alma, cheio de brilhos ofuscantes!
Não encontrei o meu bem-querer…
Mas, por ele preferi morrer…

Inês Santos

Foto de Inês Santos

um sonho infeliz...

UM SONHO INFELIZ

Sonhei contigo…
Neste sonho vi…
O rosto de um inimigo…
Tive medo, (sofri)

E, tu por gosto…
Sorriste!
Eu enchi-me de desgosto.
No momento em que me viste…

De repente correste…
Ao meu encontro…
Depois retrocedeste…
Suspirei, (deixou de existir o confronto)

Esse teu rosto feio…
Tipo bruxo vermelho
Que sorte me veio…
Que por momentos, perdi-me dentro de um espelho…

Tu vieste com o propósito…
De me ver morrer…
De me ver perder…
O meu crítico espírito!

Eis, que vi!
Um corpo simplesmente morto…
Senti, um defeito de conforto…
Despertei, olhei (sobrevivi)!

O bruxo vermelho…
Obscuro e quente…
Entrou dentro do espelho…
Abruptamente!

Quis que eu morresse…
E eu sobrevivi…
E isso vê-se!
É por isso que fiquei e escrevi!

Inês Santos

Foto de Inês Santos

Perdi o meu bem-querer....

Perdi o meu Bem-querer…

Perdi o meu bem-querer…
Procuro-o na amálgama de flores…
Mas, não o consigo ver…
Deambulei, no jardim dos horrores…
E com efeito, em busca, parti!
Onde perguntei, clamei, gritei por ti!

Pelas ervas daninhas passei…
Onde magoada e caída fiquei…
De repente vi uma rosa cintilante!
Que visão alucinante!
Abeirei-me, debrucei-me!
Eis que quis, e aproximei-me…

Abruptamente, senti um defeito de conforto…
Tal, rosa brilhante, ofuscou o meu olhar…
De momento, não conseguia pensar…
Rosa, coberta de espinhos sofucantes!
Envenenou-me e ali ficou corpo morto!
Elevou-se a alma, cheio de brilhos ofuscantes!
Não encontrei o meu bem-querer…
Mas, por ele preferi morrer…

Inês Santos

Foto de Inês Santos

um sonho infeliz

UM SONHO INFELIZ

Sonhei contigo…
Neste sonho vi…
O rosto de um inimigo…
Tive medo, (sofri)

E, tu por gosto…
Sorriste!
Eu enchi-me de desgosto.
No momento em que me viste…

De repente correste…
Ao meu encontro…
Depois retrocedeste…
Suspirei, (deixou de existir o confronto)

Esse teu rosto feio…
Tipo bruxo vermelho
Que sorte me veio…
Que por momentos, perdi-me dentro de um espelho…

Tu vieste com o propósito…
De me ver morrer…
De me ver perder…
O meu crítico espírito!

Eis, que vi!
Um corpo simplesmente morto…
Senti, um defeito de conforto…
Despertei, olhei (sobrevivi)!

O bruxo vermelho…
Obscuro e quente…
Entrou dentro do espelho…
Abruptamente!

Quis que eu morresse…
E eu sobrevivi…
E isso vê-se!
É por isso que fiquei e escrevi!

Inês Santos

Foto de Rosita

QUERES SER MEU REI?

A ti, que de repente surgistes,
Sem muita coisa falar
E nunca te mostrastes
Quero uma coisa perguntar.

Mas antes queria ter a certeza
Que existes de verdade
Se não és uma grande ilusão
Criada por meu coração.

A pergunta é simplesmente
Pequena, curta e direta
E merece resposta concreta.

Meu solitário coração
Queria saber se terei
O prazer de tê-lo como rei.

Rosinha Barroso
06/01/2008

Páginas

Subscrever Repente

anadolu yakası escort

bursa escort görükle escort bayan

bursa escort görükle escort

güvenilir bahis siteleri canlı bahis siteleri kaçak iddaa siteleri kaçak iddaa kaçak bahis siteleri perabet

görükle escort bursa eskort bayanlar bursa eskort bursa vip escort bursa elit escort escort vip escort alanya escort bayan antalya escort bayan bodrum escort

alanya transfer
alanya transfer
bursa kanalizasyon açma