Silêncio

Foto de FEMENINA

Aprendi ...

PENSE NISSO...

"Aprendi que se aprende errando.. Que crescer não significa fazer aniversário.. Que o silêncio é a melhor resposta, quando se ouve uma bobagem.. Que amigos a gente conquista mostrando o que somos.. Que os verdadeiros amigos sempre ficam com você até o fim.. Que a maldade se esconde atrás de um belo rosto.. Que um só dia pode ser mais importante que muitos anos.. Que sonhar é preciso.. Que se deve ser criança a vida toda.. Que o julgamento alheio não é importante.. Que quando penso saber de tudo ainda não aprendi nada.. E também aprendi que realmente posso suportar... que realmente sou forte, e que posso ir muito mais longe depois de pensar que não poderia mais."
Autor desconhecido

Foto de Sandra Ferreira

Débil de solidão...

*
/
*
/

A saudade dilacera o meu coração,

Débil de solidão, mantém o seu ritmo,

Esmorecendo lentamente,

Formando um rio de sofrimento…

Longas noites, irrequieto corpo,

Olhos cansados, encarando a escuridão,

Ansiando pelos raios da manhã

Que trespassaram as fendas da janela

Aquecendo um pouco o meu coração…

O Silêncio invadiu a minha vida,

Apenas ouço o meu pausado respirar,

Que me indica, que perdi o sentido da vida,

Da alegria, do brilho, da cor…

Só a saudade permanece,

Sufocando, o que resta de vida em mim…

Foto de carlos alberto soares

AMOR DESFEITO

O NOSSO CASO ACABOU
VOCÊ NÃO QUER MAIS ME TER
EU TENTO EM VÃO, NUMA FÚRIA SEM FIM
ROUBAR OS SEUS BEIJOS
TRAZE-LÓS PRA MIM.

MAS VOCÊ NÃO É MAIS A MESMA MULHER
PELA QUAL EU ME APAIXONEI
COMETI DESVÁRIOS E JURO QUE AMEI.

MAS O AMOR NÃO É ETERNO
E O MEU SE ACABOU.

EU MOSTRO AS LEMBRANÇAS
DAS JURAS DE AMOR
QUE FALANDO ME FEZ

SÓ NÃO SE ESQUEÇA
QUE VOCÊ AS DESFEZ,
EM SILÊNCIO PROFUNDO
SEM QUE EU SOUBESSE PORQUÊ.

NÃO DÁ MAIS PRA ESCONDER,
TANTA ANGÚSTIA
QUE NO PEITO GUARDEI
POR PENSAR QUE ME AMAVA
LOUCAMENTE EU TE AMEI.

NÃO HÁ TEMPO A PERDER
E NÃO POSSO CHORAR
OUTRO AMOR NESTA VIDA
AINDA ESPERO ENCONTRAR.

SÓ É TRISTE SABER
QUE VOCÊ NÃO ME QUIS
E NÃO SOUBE DIZER
FOI PROS BRAÇOS DE OUTRO
ISSO EU NÃO POSSO ENTENDER.

TE PERDOAR NÃO PERDÔO
MAS TENTO ESQUECER
QUE VOCÊ TRAIU A SI MESMA
SEM SEQUER PERCEBER.

Foto de Rose Felliciano

Alucinações

.
.
.
.
.

"Quando as vozes se calam,
O silêncio grita...
Na ausência da luz,
A escuridão agita

Imagens bailam na penúmbra
O desenho da moldura não é o mesmo
Na parede, movimentam-se azulejos
no embalo dos uivos do vento...

Os olhos se fecham, como apertados
Mas o medo está acordado, bem acordado...
A expectativa do inusitado se aflora..

Nessa hora, dormir se torna um açoite
A espera então é que o sol se mostre
Levando embora, a escuridão da noite..."(Rose Felliciano)

.
*Mantenha a autoria do Poema*

Foto de syssy

Palavras em Silêncio

.
.
.
.
Deitei meu silêncio nos teus ouvidos e
Surdamente disse eu te amo, e como
Uma canção passou e foi no ar,
Voou contigo meu amor, confesso no
Silêncio de meus olhos.
.
.
Mendiguei teu amor profundo, cavei
No abismo da solidão minha morada,
Fui plena enquanto que por você chorava,
Com meu coração mudo. E nos meus vazios,
havia uma verdade, que meu silêncio
escondeu.
.
.
.

Foto de Graciele Gessner

Foi Assim Que Você Saiu da Minha Vida. (Graciele_Gessner)

E foi assim,
Que a poesia brotou,
Minha inspiração se fez presente,
O sentimento se declarou.

Quantas situações...
Quantos sentir e desejar.
Amar é assim, feito aço
E sua destruição é profunda.
E aos poucos se tornou distante
Sem direito à despedida.
Saindo em silêncio da minha vida.

Foi apenas mais um,
Em que a inspiração nasceu
E o amor se desfez em minuto.
O sentimento se despedaçou,
Feito vulcão para este momento.

Linda recordação,
Simples efeito vulcão!
Sentir, lembrar, viver...
Memórias do coração.
Memórias do coração.

23.05.2008

Escrito por Graciele Gessner.

* Se copiar, favor divulgar a autoria. Obrigada!

Foto de Darsham

A vida do Pesadelo

De quando em vez, em momentos inesperados, carregados de significados surgem no meu pensamento pequenos pedaços da vida, vistos de diferentes vertentes e ocasiões, que me fazem pensar…
Pensar, analisar, questionar o nosso papel como seres humanos, individual e colectivamente neste mundo que nos foi dado, e que posteriormente e numa constante e frenética actividade se modifica ao nosso bel-prazer e à existência das nossas pseudo necessidades.
É-se mil pessoas numa só e ao mesmo tempo não se é ninguém.
Somos os catalisadores das nossas destruições…somos fúteis, e buscamos o prazer momentâneo sem nos preocuparmos com as futuras consequências, que se traduzem na devastação completa de tudo o que temos desde que nos entendemos por gente.
Foi-nos dada a possibilidade de podermos ter o direito de escolher, de ter sempre dois caminhos por onde seguir, sem nada ser imposto nem obrigado, mas com a consciência advertida de que existe um mau e um bom caminho, e que nos cabe a nós construir a nossa consciência, estruturando-a de acordo com a capacidade de distinguir o certo do errado. Esta capacidade traduz-se pelos valores, os nossos valores e que nos comprometemos a viver de acordo com eles, por serem comuns a todos e para que seja possível uma existência pacífica e um usufruto repartido, consciente e justo sobre tudo o que nos é dado sem ser pedido nada em troca: os nossos bens mais preciosos e que são determinantes para a continuidade da nossa existência, os nossos pontos de orientação que nos permitem perceber que a nossa liberdade acaba quando começa a do próximo.
Afirmo com toda a intensidade, que somos abençoados com pequenos privilégios que se estendem pelos nossos 5 sentidos e nos deixam extasiados…sensações únicas, momentos inigualáveis, visões que mais parecem alucinações, ilusões, sons que nos penetram a alma, deixando marcas em nós e ainda a capacidade de podermos esboçar um sorriso de felicidade quando, sem sequer precisar de olhar, sentimos que alguém querido veio até nós (eu sorrio só de pensar).
Somos seres dotados de extrema sensibilidade e inteligência e temos uma exclusividade que nos torna diferente de qualquer ser vivo que exista no mundo…podemos sentir o amor, sentimento tão sublime, que ninguém, em parte alguma o consegue descrever com precisão e exactidão. Sublinho, somos abençoados, 1, 2, 3 vezes, mil vezes por acordarmos para um novo amanhecer, em que abrimos a janela e nos deixamos lavar pela vida …
Verdade, somos acima de tudo ridículos por ter tudo e passarmos a vida acreditar e a lamuriar que nada se tem, destruindo assim, gradualmente o que na nossa cegueira de querer sempre mais, não vemos, ou vemos e ignoramos, já que é essa a nossa natureza, desvalorizar coisas importantes…
Por vezes temos rasgos de sanidade e prometemo-nos a nós próprios que vamos modificar a nossa atitude perante a vida e os outros, mas depressa nos esquecemos, e promessas são levadas pelo vento…
Vivemos numa guerra constante, connosco e com os demais, pelas mais diversas razões, de uma forma continuada e impensada, porque agimos através de ímpetos, que não procuramos controlar, de impulsos que se assemelham aos dos animais, como se todo o mundo fosse uma selva.
Construímos muros em cima de histórias, colocamos pedras sobre o ar que respiramos, valorizamos o mau em detrimento do bom, por o vivificarmos e vivenciarmos constantemente sem dar espaço para a alegria entrar…nós sufocamos a alegria e o bom senso…
Representamos na maior longa-metragem alguma vez feita, numa constante troca de papéis, e nunca acabamos por perceber qual é realmente o nosso. Em vez de nos regermos pelos nossos supostos valores, estamos mais preocupados em agradar este ou aquele, pensando o que poderemos obter dali. Vivemos na era da hipocrisia. Estamos sempre prontos a apontar o dedo, a julgar, como se nós próprios fossemos o modelo inquestionável de perfeição. Representamos o chefe sisudo, de mal com a vida, porque já não ganha tanto como ganhava com o negócio; a colaboradora, que desconhece o simples significado de sorrir, e mostra claramente que está ali a fazer um frete; o médico que nos passa a receita sem sequer olhar para nós; a senhora reformada que passa as tardes no café, falando da vida de toda a gente, criticando e apontando o dedo; a proprietária do pronto-a-vestir, que nos diz que a roupa nos assenta como uma luva, quando nos vemos ao espelho e nos assemelhamos a algo parecido com um ET; o senhor que vende peixe no mercado, e que afirma estar fresquinho, quando o peixe já está completamente vermelho de tanto gelo que levou em cima para parecer “fresquinho”; o político que faz promessas que nunca se virão a cumprir; a professora que está mais preocupada em que os alunos façam tudo certinho e em silêncio, do que propriamente em ensinar, orientar e formar futuros cidadãos; o polícia que está mais preocupado em caçar multas do que velar pela segurança da comunidade; a eterna mãe preocupada e sofredora, que vive num constante receio no que diz respeito ao caminho que os seus filhos irão seguir e que faz disso uma obsessão; o pai que sai do trabalho, cansado e que em vez de ir para casa, segue para o café, onde bebe cerveja atrás de cerveja, até que lhe vão buscar ou até ao fecho do café e que quando vai para casa culpa a mulher por todos os seus infortúnios; o (a) filho (a) certinho (a) que segue à risca tudo o que lhe é incutido no seu seio familiar e que não constitui problemas em contraste com o (a) filho(a) despreocupado(a), que quer curtir e vida, sem perder tempo com coisas que não interessam, procurando sensações cada vez mais arrebatadoras, fortes e loucas, porque é nelas que conseguem agarrar, ainda que efemeramente estados de completa euforia que acreditam conter o segredo milagroso para uma vida plena, e principalmente sem tristeza; a menina gordinha, que na escola é ignorada e gozada pelos seus colegas, em contraste com a menina popular, com quem todos querem brincar; a eterna sonhadora que acredita que a vida é um sonho construído em cima de um castelo de areia; o casal, que cheio de dívidas mal consegue dormir e discute a toda a hora questionando-se sobre como a vida de ambos teve aquele rumo…
Os ricos…os pobres… os arrogantes…os educados…os maus…os bons…os egoístas…os altruístas…os sensíveis…os insensíveis…eu…tu…os outros…nós…
Somos uma mescla de matéria mexida e remexida, produto de nós mesmos e dos nossos ardis, onde a genuinidade se extinguiu…
Vivemos assentes numa liberdade ilusória, mascarada…vivemos mais presos que um detido por homicídio. Nós construímos as nossas próprias barras de ferro, fechamo-nos dentro de algemas e jogamos a chave fora.
E a simplicidade? E a alegria de estar vivo e sorrir sem ser preciso ter um motivo? E a partilha? E a vida, só por ser vida e vivida?
Só existe esta e enquanto não tivermos a plena consciência desse facto e que também passa muito depressa vamos cavando lentamente a nossa própria sepultura e acabamos por ser autores, em parte da nossa passagem para outro mundo que não este.
Sonho e anseio por um dia em que todos nós vamos acordar e perceber que não somos personagens de um pesadelo constante e irreversível, mas sim de uma vida que teimamos transformar nesse pesadelo que já pensamos viver…
Vamos então todos juntos acordar num grito de esperança??? Um dia…um dia, quem sabe…

Foto de Ayslan

Choro por que um dia te AMEI

Choro no silêncio do meu quarto e sinto as lágrimas correr pela minha face até chegarem aos meus lábios, onde sinto toda a sua amargura.
Choro, só os terrores que habitam dentro de mim é que ouvem os meus soluços desesperados.
Penso em ti, no teu sorriso, no seu jeitinho, e as lágrimas mais uma vez correm pelo meu rosto.
Não são os meus olhos que choram, mas sim o meu coração, ferido, esquartejado pela realidade da vida, por te perde e nunca mais poder te dizer eu te amo.
Choro porque não posso, mas estar contigo.
Choro por que um dia te AMEI.

Foto de Graciele Gessner

Ao Meu Poeta Raio de Sol! (Graciele_Gessner)

Poeta Raio de sol,
Guarda um amor em silêncio,
Que um dia foi desfeito.
Vive duplamente,
Mas ama intensamente.

Poeta Raio de Sol,
Já permitiu proferir alguns versos com a sua amada,
Mas este amor jamais passou do papel.
Entre papel e caneta, só sobrou à eterna recordação
De seus anseios e de sua inspiração.

Poeta Raio de Sol,
Como o nome já diz, tem o seu brilho.
O renascer por detrás das colinas,
A esperança renovada a cada amanhecer.

Poeta Raio de Sol,
É um guerreiro, um amante das artes.
Jurou amor eterno a sua linda poetisa.
Juntou seus versos de amor com sua amada.

Poeta Raio de Sol é a fonte do puro amor!
Um poeta diferente para ficar admirando.
Presenteou a sua amada:
Um Beijo Como Presente!

Poeta Raio de Sol,
É o eterno raiar de cada novo dia,
A sua determinação que cintila a alegria de viver.
Quem lhe descreve é a sua amada solitária,
Despedindo do seu amor e da sua companhia.

Poeta Raio de Sol,
Obrigada por dividir seus sentimentos
Declamados em alguns duetos.
Obrigada por sua vasta fonte de inspiração!
Obrigada por permanecer dentro do meu coração.

18.05.2008

Escrito por Graciele Gessner.

* Se copiar, favor divulgar a autoria. Obrigada!

----

Nota:

Com imenso carinho e amor, dedico esta homenagem ao meu parceiro de duetos, o Poeta Raio de Sol, que me proporcionou em 2007 e 2008 escrever em sua companhia. Obrigada de coração!

Foto de Cretchu

AINDA NÃO

Quando abaixei a sua calça camuflada e sua calcinha, e desci minha cabeça até sua vagina, você sussurrou:
- Pára com isso!
E eu disse:
- Ainda não!
Quando passeei minha língua pelo teu jardim perfumado, e suguei-o com meus lábios, você sussurrou:
- Agora basta!
E eu disse:
- Ainda não!
Quando enchi minha boca com seu mel, você sussurrou:
- Agora chega!
E eu disse:
- Ainda não.
Quando subi minha cabeça pelo seu dorso macio, você se quedou em silêncio.
E eu te abracei ternamente, minha querida, e disse:
- Vamos para casa!
E você sussurrou em meus ouvidos:
- Ainda não!

Páginas

Subscrever Silêncio

anadolu yakası escort

bursa escort görükle escort bayan

bursa escort görükle escort

güvenilir bahis siteleri canlı bahis siteleri kaçak iddaa siteleri kaçak iddaa kaçak bahis siteleri perabet

görükle escort bursa eskort bayanlar bursa eskort bursa vip escort bursa elit escort escort vip escort alanya escort bayan antalya escort bayan bodrum escort

alanya transfer
alanya transfer
bursa kanalizasyon açma