Terra

Foto de jessebarbosadeoliveira27

VENTANIAS DA MENTE

Preciso adelgaçar cometas.
Preciso nivelar-me ao celeste azul.
Preciso ler Manuel Bandeira.
Preciso ouvir As Rosas Não Falam, Free Jazz e Blues!

Preciso garimpar as incertezas da certeza.
Preciso tomar um porre de Rum.
Preciso pôr as cartas sobre a mesa.
Preciso flertar com O Bando de Teatro Olodum!

Preciso sentir a textura da tez da minha Preta.
Preciso prementemente ir á rua desnudo do habitual calandu.
Preciso assistir --- de novo --- á película O Baixio das Bestas.
Preciso pagar --- com os juros da cara --- a conta de luz!

Preciso dormir por 8 horas.
Preciso comprar os acústicos de Jorge Benjor, Seu Jorge e Paulinho da Viola.
Preciso gostar de comer chuchu e saber que não sou cult.
Preciso criar coragem para suportar o peso da minha Cruz!

Preciso encarar a barrela.
Preciso fazer 1 bilhão de aquarelas.
Preciso descobrir minhas raízes no Benin ou na Nigéria.
Preciso demonstrar mais amor pela Terra.
Preciso ser Angola, Moçambique, Sudão, Somália, Etiópia e África do Sul.
Preciso chupar acerola, umbu, cajá além de caju.
Preciso largar mão de querer rimar com o fonema e o corpo da letra U!

JESSÉ BARBOSA DE OLIVEIRA

http://bocamenordapoesia.webnode.com.pt/
• http://twitter.com/jessebarbosa27

Foto de onil

GRITO NA POESIA

PASSAM POR MIM NÃO DEVAGAR
AS HORAS QUE TEM QUE PASSAR
POR MAIS QUE EU DIGA QUE NÃO
O DESTINO TEM SEMPRE RAZÃO

NÃO TENHO NADA QUE OPOR
Á VIDA Á RAIVA E AO AMOR
NA VIDA O QUE NOS ACONTECER
ESTÁ ESCRITO LÁ TEM QUE SER

A VIDA É CURTA ANDA DEPRESSA
QUEM PARTE JÁ NÃO REGRESSA
EU NUNCA VI OU OUVI DIZER
QUE QUEM MORRE VOLTA A VIVER

O AMOR NÃO DEVEMOS ESQUECER
NA VIDA ELE É NOSSO PRAZER
NAS DUAS FORMAS DE AMAR
A VERDADE TEM QUE CONSTAR

NESTA MINHA VIDA A CORRER
AS MÁGOAS TENTO ESQUECER
SÓ HÁ UM CAMINHO A SEGUIR
É LEVANDO A VIDA A SORRIR

O DESTINO ESSE É BEM CERTO
E CADA VEZ ESTÁ MAIS PERTO
MAS Á VIDA NOS DEVEMOS CINGIR
SEM MEDO DESTE MUNDO PARTIR

NEM AS LEMBRANÇAS LEVAMOS
Á TERRA VAMOS COMO VIEMOS
SE NA VIDA TIVEMOS QUE PENAR
FOI O DESTINO QUE DEUS QUIS DAR

NÃO SEI DA MINHA VIDA SEU TERMO
E NELA NÃO QUERO FICAR NUM ERMO
QUERO SENTIR-ME DESAFOGADO
E DE BOAS ALMAS ACOMPANHADO

NÃO QUERO NA VIDA A SOLIDÃO
ISSO MAGOA MEU CORAÇÃO
A PAZ E O AMOR ISSO EU QUERO
DESTA VIDA É SÓ O QUE ESPERO

QUERO PARTIR DESCANSADO
E DE DEUS DEIXAR O RECADO
O HUMANO DE BOA VONTADE
NUNCA MORRERÁ DE SAUDADE

ESTENDER SEMPRE NOSSA MÃO
A QUEM COM OUTRA NOS PEDE PÃO
ASSIM NA VIDA DEVIA SEMPRE SER
PARA A HUMANIDADE NÃO SOFRER

HOJE NA MINHA POESIA ABERTA
ESCREVI COM A ALMA DE POETA
FALANDO PARA PODER LIBERTAR
ANGUSTIA QUE ME ANDA A SOFUCAR

É ESTA MINHA VERDADE SUPREMA
LIBERTO-ME NUM SIMPLES POEMA
A POESIA É UM SILENCIOSO GRITO
DE QUEM NA VIDA SE SENTE AFLITO.

27/11/09
ONIL

Foto de onil

CASA DO MONTE

NÃO NASCI NO ALENTEJO
MAS QUANDO POR ELE VIAJO
SINTO UM ENORME PRAZER
JÁ HÁ EM ALGUNS LADOS
PINHEIROS VERDES PLANTADOS
QUE DÁ GOSTO PODER VER

HÀ UNS BONS ANOS ATRÁS
DESCOBRI AQUI A PAZ
NESTE MONTE DE VAQUEIROS
CONHECI NOVAS ALDEIAS
AQUI REFRESCO AS IDEIAS
REVEJO ALGUNS COMPANHEIROS

DE MANHÃ PELA ALVORADA
O SOL DE COR AVERMELHADA
FAZ ADIVINHAR GRANDE CALOR
NESTA TERRA DE SOL QUENTE
O CLIMA É BEM DIFERENTE
OS MONTES TEM OUTRA COR

AS ESTEVAS ESTÃO FLORIDAS
PEGAM-SE ÁS ROUPAS VESTIDAS
QUANDO ANDAMOS ENTRE ELAS
VEEM-SE CARREIROS DAS LEBRES
QUE VÃO DAR A ALGUNS CASEBRES
E AS PERDIZES COMO SÃO BELAS

CORRE-ME O SUOR NO ROSTO
ESTAMOS NO MÊS DE AGOSTO
AQUI O CALOR É IMENSO
DEPOIS DO ALMOÇO É A SESTA
NÃO HÁ TERRA COMO ESTA
AQUI NA VERDADE EU DESCANSO

OS PASSEIOS SÃO SALUTARES
RESPIRAM-SE OUTROS ARES
NESTA TERRA POUCO POVOADA
AQUÉM ALÉM HÁ UM MONTE
MAS CADA UM TEM UMA FONTE
PARA A SEDE SER SACIADA

O MONTE DE VAQUEIROS É PORREIRO
FREGUESIA S. MIGUEL DO PINHEIRO
CONCELHO MÉRTOLA BEJA DESTRITO
HÁ ANOS FOI ISTO QUE EU IMAGINEI
COM ESFORÇO O SONHO REALIZEI
TENHO CASA NUM MONTE BONITO

VIRADA AO SOL-NASCENTE
VEJO-O DE MANHÃ BEM BRILHANTE
PARA MAIS UM DIA DE CALOR
É MAIS UM DIA DE VERÃO
ESTA É A MELHOR ESTAÇÃO
PARA BRONZEAR E DAR CÔR

FOI SORTE REALMENTE
NESTA TERRA DIFERENTE
ESTE MEU MONTE ENCONTRAR
AQUI LABUTEI BEM DURO
MAS TENHO CASA PARA O FUTURO
ESTE É O MEU SEGUNDO LAR

FAMILIA E AMIGOS DE VERDADE
AQUI MATAMOS A SAUDADE
DO AMOR QUE TEMOS NO PEITO
QUEM MINHA CASA VISITAR
AS PORTAS DE PAR EM PAR
ESTÃO ABERTAS A PRECEITO.

17/12/09
ONIL

Foto de onil

CANÇÃO Á NOGUEIRA

PARTI AINDA CRIANÇA
Ó LINDA NOGUEIRA
A MIMHA QUERIDA ALDEIA
FICOU NA IDEIA
NÃO MAIS A ESQUECI
MAS MANTIVE A ESPERANÇA
Ó LINDA NOGUEIRA
QUE MEUS PASSOS ERRANTES
ESTARIAM PRESENTES
ONDE UM DIA NASCI

LEMBRO-ME BEM CADA CANTO
Ó LINDA NOGUEIRA
CADA PEDRA DA CALÇADA
COM UVA A LATADA
CHEIROSA NO TEMPO
TU ÉS PARA MIM ENCANTO
Ó LINDA NOGUEIRA
TEUS CAMPOS SÃO MADRIGAIS
QUE LEMBRAM OS AIS
DE QUEM LABUTA O CAMPO

ÉS TERRA DE CAMPONESES
Ó LINDA NOGUEIRA
FLORIDOS SÃO OS TEUS CAMPOS
DÃO BELEZA E ENCANTOS
A QUEM OS CULTIVA
JÁ TE CANTARAM MIL VEZES
Ó LINDA NOGUEIRA
E EM CADA NOVA CANÇÃO
COMO A NOSSA NAÇÃO
CONTINUAS BEM VIVA

QUEM NASCEU NESTA ALDEIA
Ó LINDA NOGUEIRA
GOSTA DA TUA FLORA
E QUANDO VAI EMBORA
TAMBÉM VAI A SAUDADE
LÁ LONGE ESTÁS NA IDEIA
Ó LINDA NOGUEIRA
A TUA RECORDAÇÃO
ESTÁ NO CORAÇÃO
ESSA É BEM A VERDADE

O SONHO É A TI VOLTAR
Ó LINDA NOGUEIRA
BEBER NAS TUAS FONTES
OLHAR OS TEUS MONTES
TEU CHEIRO SENTIR
TU ÉS TERRA DE ENCANTAR
Ó LINDA NOGUEIRA
O SONHO DE UM IMIGRANTE
É REGRESSAR NOVAMENTE
NÃO VOLTAR A PARTIR

9/01/10
ONIL

Foto de Sérgio Carapeto

Tu que em paz ficaste

João

I

Hoje perdi um grande amigo,
Mas os pais….
Esses perderam um filho.

Apesar de tudo…
Sei que estás comigo.
Apesar de tudo…
Sei que ainda estás vivo.

Agora habitas o céu sem fim,
Esse maravilhoso jardim,
De rosas floridas,
E pedras preciosas,
Onde tu passas sonhador e distraído,
Pelas mãos majestosas,
Dessa Deusa vagabunda,
Que a tua passagem,
Todos, destrói e inunda.

II

Apesar da dor que é não te ter,
Eu sinto em meu ser,
Que tu nos olhas lá do céu,
E a todos os que te amaram,
Cobres com o teu véu.

Espero que estejas num lugar melhor,
Do que esta terra maldita,
Impregnada de dor,
A tua alma seja bendita!

Mas o muito sofrimento,
Que momento a momento,
Nos consome e destrói,
E a vida já era,
E o amor já se foi.
E a saudade palpita e bate,
Até que a dor nos mate.

III
Tenho pena da tua família,
Aquilo que estão a sofrer,
Mas tu desse paraíso…
Hás-de ver…
O quanto choram por não te ter.

A tua mãe grita loucamente,
E chama por ti,
O seu olhar é triste e descontente,
E cravado de lágrimas,
E tudo o quanto existe,
É doloroso e triste.

O teu irmão nem consegue acreditar,
Como foi possível,
Que tu o pudesses abandonar?

Ele chora,
Mas não grita,
Deixou de falar,
A tua morte é fogo,
Que nos queima,
E não se pode apagar,
Volta por favor!
Deixa-nos te amar.

IV
As saudades são imensas,
E a vidas estão suspensas.
Se não voltas…
O que havemos de fazer?
A vida é tão curta,
E depressa pode perecer.

Será que vale a pena viver?

V

Tu eras uma vida cheia de esperança,
Agora és cadáver sem memória,
Triste o olhar dessa criança,
Que me conta a tua história.

Se vives,
É graças a nossa recordação,
Que trazemos de ti,
Aberta a ferida no coração,
Não se fecha e deixa sangrar,
Não morremos mas queremos,
Estar perto de ti,
Todos sofrem,
Mas ninguém sofre o que eu sofri.

Ninguém lamenta mais que eu,
O abraço que não te dei,
Mas ninguém sente o que eu senti.
Por isso morro,
Desde que te vi
Levado pela brandura da morte,
Que semeia a vida e agora te colhe.
Sem pedir licença.
VI

O teu funeral é tão triste,
Todos te choram,
E gritam por ti,
Apesar de tudo o que já vivi,
Esta dor eu nunca senti.

Agora sabes,
A tua morte é a nossa morte,
Sei que já não há volta,
Mas tento ser forte.

Todos se abraçam e choram,
Pedem e não são atendidos!
Os seus pedidos,
São simples palavras,
Levadas pelo vento agreste,
A dor todos visita e veste.

Até as arvores e as montanhas,
Clamam o teu nome,
Os riachos e as fontes choram,
E te procuram em vão,
Tu bem sabes,
Quem te amou com o coração.

VII

Desde a tua funesta casa,
Até ao teu sepulcro,
Todos caminham ao teu lado,
E o Deus mal amado,
Vivo!
Mas destroçado,
Chora a tua ida,

Triste partida.
Deste mundo para o outro,
Nem mesmo morto,
Te deixamos de amar.

Foto de Sérgio Carapeto

Tu que em paz ficaste

João

I

Hoje perdi um grande amigo,
Mas os pais….
Esses perderam um filho.

Apesar de tudo…
Sei que estás comigo.
Apesar de tudo…
Sei que ainda estás vivo.

Agora habitas o céu sem fim,
Esse maravilhoso jardim,
De rosas floridas,
E pedras preciosas,
Onde tu passas sonhador e distraído,
Pelas mãos majestosas,
Dessa Deusa vagabunda,
Que a tua passagem,
Todos, destrói e inunda.

II

Apesar da dor que é não te ter,
Eu sinto em meu ser,
Que tu nos olhas lá do céu,
E a todos os que te amaram,
Cobres com o teu véu.

Espero que estejas num lugar melhor,
Do que esta terra maldita,
Impregnada de dor,
A tua alma seja bendita!

Mas o muito sofrimento,
Que momento a momento,
Nos consome e destrói,
E a vida já era,
E o amor já se foi.
E a saudade palpita e bate,
Até que a dor nos mate.

III
Tenho pena da tua família,
Aquilo que estão a sofrer,
Mas tu desse paraíso…
Hás-de ver…
O quanto choram por não te ter.

A tua mãe grita loucamente,
E chama por ti,
O seu olhar é triste e descontente,
E cravado de lágrimas,
E tudo o quanto existe,
É doloroso e triste.

O teu irmão nem consegue acreditar,
Como foi possível,
Que tu o pudesses abandonar?

Ele chora,
Mas não grita,
Deixou de falar,
A tua morte é fogo,
Que nos queima,
E não se pode apagar,
Volta por favor!
Deixa-nos te amar.

IV
As saudades são imensas,
E a vidas estão suspensas.
Se não voltas…
O que havemos de fazer?
A vida é tão curta,
E depressa pode perecer.

Será que vale a pena viver?

V

Tu eras uma vida cheia de esperança,
Agora és cadáver sem memória,
Triste o olhar dessa criança,
Que me conta a tua história.

Se vives,
É graças a nossa recordação,
Que trazemos de ti,
Aberta a ferida no coração,
Não se fecha e deixa sangrar,
Não morremos mas queremos,
Estar perto de ti,
Todos sofrem,
Mas ninguém sofre o que eu sofri.

Ninguém lamenta mais que eu,
O abraço que não te dei,
Mas ninguém sente o que eu senti.
Por isso morro,
Desde que te vi
Levado pela brandura da morte,
Que semeia a vida e agora te colhe.
Sem pedir licença.
VI

O teu funeral é tão triste,
Todos te choram,
E gritam por ti,
Apesar de tudo o que já vivi,
Esta dor eu nunca senti.

Agora sabes,
A tua morte é a nossa morte,
Sei que já não há volta,
Mas tento ser forte.

Todos se abraçam e choram,
Pedem e não são atendidos!
Os seus pedidos,
São simples palavras,
Levadas pelo vento agreste,
A dor todos visita e veste.

Até as arvores e as montanhas,
Clamam o teu nome,
Os riachos e as fontes choram,
E te procuram em vão,
Tu bem sabes,
Quem te amou com o coração.

VII

Desde a tua funesta casa,
Até ao teu sepulcro,
Todos caminham ao teu lado,
E o Deus mal amado,
Vivo!
Mas destroçado,
Chora a tua ida,

Triste partida.
Deste mundo para o outro,
Nem mesmo morto,
Te deixamos de amar.

Foto de Maycon Nait

Amor!!!

Amor!!!
De todas as estrelas do Ceu,
eu escolhi somente uma,
aquela que nos traz o calor,
que da brilho a nossa vida,
e que nos da os dias, meses e anos,
e que diferencia as estaçoes...
De todos os astros do Ceu,
eu escolhi somente uma,
aquela que ilumina a noite,
que transforma o seu brilho em serenata
e é inspirada pelos poetas
e os enamorados se amam ao seu luar,
De todas as pessoas da terra,
eu escolhi somente uma,
aquela que me traz alegria,
que me enche de felicidade,
a mais bela e a mais encatadora..
nesse mundo amor,
Deus nos da o caminho,
e com sua bondade infinita
colocou vc no meu caminho..
Te amo!!!

Foto de Paulo Gondim

O homem e a seca

O HOMEM E A SECA
Paulo Gondim
28/03/2010

Lavra-se a terra, mas nada se tira
Escava-se o chão, desperta-se a ira
Abre-se a cova, sob um sol em pira
Semente não nasce e o homem suspira

O filho chora como fome
O sol queima o resto da fé
A escassez tudo consome

A chuva se esconde, foge a esperança
Nenhuma espiga, nenhuma batata,
Só a terra seca se apresenta farta
A barriga ronca, as tripas afinam
O céu azulado, assim, não tem jeito
A chuva não vem, não se Lavra o eito

Dispensa vazia, fogão apagado
Um filho pequeno, num canto calado
De olhos tão fundos, corpo “esqueletado”
O ventre crescido, joelhos dobrados
E a fome maldita tem todos tomados

E o homem, antes, forte, já desesperado
Olha para terra, seu berço sagrado
Que não quer deixar, mas se vê forçado
Pergunta-se a si , não muda, é castigo
E pensa consigo, está tudo acabado...

É a praga da seca, prenúncio do mal
A ninguém perdoa, idoso ou criança
Não faz distinção de classe social
E sem ter saída, o homem em andança
Deixa sua terra, se põe a fugir
Não há mais espera, não sabe aonde ir,
Morreu a esperança, nada mais resta ali

A seca, sem dó, volta tudo ao pó
E no caminhar, vêm muitos atrás
Tudo ali ficou, os sonhos, os risos
Tudo esturricou, só se vê prejuízos
Até o chorar é um choro seco
No rastro da fome, muitos já se vão
Em cima da morte, em busca da sorte
Num resto de vida, à procura do pão

E só vão os homens, as mulheres ficam
Viúvas da seca, de maridos vivos
Só elas com os filhos, cada um mais franzino
É assim sua sina, é assim seu destino

E quem parte da terra, em busca de achar
Ao menos comida para fome matar
Se atira no mundo, sem nada no bolso
Sem nada no bucho, sem nada na mão
A seca terrível, que assola o sertão
Expulsa o roceiro sem nada levar
Somente a esperança de um dia voltar.

Foto de zina

A espera de uma eternidade

A espera de uma nova vida
mas há sempre um beco sem saida...
pelo caminho, há sempre emoções
que faz bater mil corações.

Uma vida que nunca acaba,
batidos do coração que nunca trava
recordações da minha paixão
mais vivo esta o meu coração.

Quando o amor aconteceu?
foi quando tudo me apareceu
foi quando a vida esta em movimento
quando na janela bate o vento.

Um beijo teu me faz pensar
no que o meu coração sonhar
que me faz andar na terra sem céu
e foi assim que a paixão aconteceu.

Foto de onil

NO ALENTEJO

SÃO MOMENTOS FELIZES
AS MINHAS RAÍZES
NÃO SÃO DAQUI
MAS LIGUEI-ME A TI!
GOSTO DAS TUAS PAISAGENS
TUAS SECAS PASTAGENS
TEUS MONTES SEM FIM
QUE ME DEIXAM A MIM
LIGADO AO LUGAR
QUE DE NOITE AO LUAR
MAIS ESTRELAS SE ADMIRAM
POIS AQUI ELAS BRILHAM
AINDA COM MAIS FULGOR
NÃO SEI SE É DO CALOR
SE É DA ESTRANHA MANSIDÃO
DO SILENCIO E SOLIDÃO
DOS TEUS CAMPOS ESQUECIDOS
QUE PRENDEM MEUS SENTIDOS
NAS ESTEVAS COLORIDAS
OU NAS SOMBRAS PERDIDAS
DE UM CHAPARRO ISOLADO
ÚNICO SITIO ABRIGADO
QUE PROTEGE DO SOL ESCALDANTE
QUE É FORTE MAS A SUA GENTE
JÁ ESTÁ HABITUADA
TRABALHA DE MADRUGADA
NESSA FRESQUIDÃO MATINAL
DEPOIS DO ALMOÇO HABITUAL
A SESTA TAMBÉM É SAGRADA;
NOUTROS TEMPOS A ENXADA
RASGAVA A TERRA BRUTA
DO POVO ERA ESSA LUTA,
HOJE TUDO É DIFERENTE
IMIGROU SUA GENTE
FARTA DA TERRA LABUTAR
SÓ A VEM VISITAR
PARA MATAR AS SAUDADES
GOZANDO AS LIBERDADES
QUE NOUTRO TEMPO NÃO GOZAVAM
APENAS NO CAMPO SUAVAM
SEIFANDO AS SEARAS DE TRIGO
AO SOL SEM QUALQUER ABRIGO
GOSTO DO ALENTEJO
SEMPRE QUANDO O VEJO
SINTO-ME BEM DIFERENTE
E O MEU PRAZER É CONSTANTE.
SOU BEIRÃO ORGULHOSO
MAS NO ALENTEJO MARAVILHOSO
PARA QUEM O COMPREENDER
DÁ GOSTO AQUI VIVER.

26.08.99
ONIL

Páginas

Subscrever Terra

anadolu yakası escort

bursa escort görükle escort bayan

bursa escort görükle escort

güvenilir bahis siteleri canlı bahis siteleri kaçak iddaa siteleri kaçak iddaa kaçak bahis siteleri perabet

görükle escort bursa eskort bayanlar bursa eskort bursa vip escort bursa elit escort escort vip escort alanya escort bayan antalya escort bayan bodrum escort

alanya transfer
alanya transfer
bursa kanalizasyon açma